Ik had het erover met een vriendin, over die bodypositivity. Hoe ik dat een goede beweging vind, maar toch ook weer helemaal niet. In plaats van ontevreden te zijn over ons lichaam moeten we nu positief zijn en tevreden zijn met wat we hebben. Maar dat voelt voor mij niet juist aan. Daarom: ik ben niet zo te vinden voor die bodypositivity.

Volgens Wikipedia omvat dit de term bodypositivity:

De term body positivity (Engels, ‘lichaamspositiviteit’) verwijst naar een maatschappelijke beweging die ernaar streeft om het zelfbeeld van mensen met overgewicht te versterken (empowerment) en tegelijkertijd de wijze waarop de maatschappij het menselijk lichaam beoordeelt ter sprake te brengen. De beweging pleit voor acceptatie van het menselijk lichaam in al zijn verschijningsvormen, stelt bestaande schoonheidsidealen ter discussie en is daarmee een emanciperende beweging.

Als ik de eerste zin lees, krijg ik al de kriebels. Overgewicht is zo’n zwaar woord en ik vind het ook niet goed passen bij de definitie van bodypositivity. Het lijkt me inderdaad eerder het streven van acceptatie van elk lichaam in al zijn verschijningsvormen, zonder daar labels op te plakken van overgewicht of ondergewicht. Ik kan dat natuurlijk alleen maar toejuichen. De bestaande schoonheidsidealen overboord gooien, vind ik ook een goed plan.

Ik ben niet zo te vinden voor die bodypositivity

Maar waarom ben ik dan niet zo te vinden voor die bodypositivity?

Omdat ikzelf wil beslissen of ik tevreden ben met mijn lichaam of niet. Dat is mijn keuze. Als ik niet erg positief ben over hoe ik eruit zie, dan is dat mijn volste recht. Ik hoef niet bodypositief te zijn. Ik beslis dat zelf wel.

En al die uitspraken over dat je blij moet zijn met wat je hebt, dat je trots moet zijn op wat je lichaam doet of gedaan heeft. Ja ja ja, allemaal goed en wel maar zo voel ik dat toch helemaal niet, hoor. Ja, heel fijn dat mijn lichaam mij twee heel mooie kinderen op de wereld gebracht hebt, maar kijk ik daarom in de spiegel met trots? Verre van.

Wat ik in de spiegel zie, is een losse buik, wat cellulitis op mijn billen en ja, een beetje overgewicht om het met een lelijk woord te zeggen. Ik ben niet meer zo strak als vroeger. Of heel eerlijk: ik was nooit echt strak, haha. En dat is oké, maar ben ik daar tevreden mee? Nee.

De maatschappij mag/moet alle lichamen accepteren die er zijn, in al zijn facetten en vormen. Maar ik vind dat ik puur bij mezelf wel echt de keuze mag hebben of ik tevreden ben of niet.

Moet ik er dan voor zorgen dat ik wel tevreden ben?

Nee. Dat kan, maar dat hoeft niet. Ik vind dat ik best wel ontevreden mag zijn, zonder dat ik daar dan iets aan zal doen. Zelf hoop ik er wel ooit iets aan te kunnen gaan doen, maar het hoeft niet. Ik beslis zelf. De keuze is aan mij.

Vroeger was ik nu ook niet bepaald te vinden voor bepaalde schoonheidsidealen. Maar nu voel ik me als het ware gepusht om tevreden te zijn met mijn lichaam, doordat het nu zo vaak voorkomt in de media. Ik zie vrouwen op sociale media die oprecht blij zijn met hun lichaam, dat lichaam dat niet voldoet aan de maatschappelijke schoonheidsidealen*. En dat vind ik oprecht wel fijn voor hen, maar op een gegeven moment heb ik dat dan ook wel weer gezien. Is dat benoemen zo echt nodig? Het zorgt er ook voor dat we gepusht worden naar een soort van tevreden voelen. Ook al druist dat in naar hoe we ons echt voelen.

Ik vind dat best een moeilijke mindset. Het zou een vooruitgang zijn dat we ons niet zouden hoeven te bewijzen en dat inderdaad alle lichamen gewoon geaccepteerd worden zoals ze zijn, zonder dat we dat precies extra in de verf zetten. Daar ben ik dan weer wel helemaal voor te vinden.

Dus ik ben niet zo te vinden voor die bodypositivity. Dat de media naar een pad gaat waar alle lichamen positief onthaald zijn, daar sta ik dan wel weer helemaal achter. Maar mijn lichaam is van mij en ik beslis of ik tevreden ben of niet. En ik beslis ook zelf of ik daar wat wil aan doen of niet.

*In het Westen in de 21e eeuw is de ideale vrouw jong, mager en blank met lange benen, ronde borsten, grote ogen, volle lippen en een egale huid. Bron.