Al meer dan 8 weken werk ik van thuis uit, samen met mijn man en de baby. Dat zijn 58 dagen. En voorlopig zal dit niet veranderen tot 8 juni. En ik heb heel veel schrik voor de periode erna, want alles zal weer veranderen en alles zal weer normaal zijn of nooit meer normaal.
Nu spreek ik me niet uit over de schrik die ik heb met Corona om besmet te worden of zaken die failliet zullen gaan of financiële crisissen of andere gevolgen van het virus, want dat is natuurlijk ook wel iets om bij stil te staan. Maar dat is niet waarover ik wil spreken.
Ik wil spreken over de bubbel. Mijn bubbel.
Al 56 dagen zit ik in de bubbel met mijn gezin. Enkel mijn gezin. En ik vind het goed, het is perfect voor mij. Hoewel ik soms wel snak aan wat me-time of eens een paar uur zonder baby kan ik me erg goed vinden in de huidige situatie. Natuurlijk mis ik wel bepaalde mensen, maar niet zozeer als ik dacht. Ik kan perfect zonder ze regelmatig te zien eigenlijk (sorry).
Ik wil eigenlijk niet dat die bubbel weggaat. Ik spendeer veel tijd met mijn gezin en ik vind dat fantastisch. Heerlijk hoe ik Remus kan zien opgroeien, hoeveel geluk ik heb om zijn eerste levensjaar van zo dichtbij te mogen zien. Ik wil die kostbare tijd samen niet opeens weer moeten afgeven. Alles wordt dan weer normaal en ik wil dat niet.
Manlief gaat uit werken, ik werk deels van thuis uit en deels opnieuw op kantoor.
En Remus gaat weer naar de opvang.
En ik zal hem niet meer van zo dichtbij zien groeien. En mijn hart breekt als ik daaraan denk.
Ik weet dat dit een luxeprobleem is en het merendeel van de mensen wel vindt dat het snel weer als vanouds mag zijn, maar ik deel die mening voor mezelf niet. Wat niet wil zeggen dat ik het begrijp of dat zaken sowieso niet zo kunnen blijven doorgaan. Ik kan het me niet inbeelden hoe het moet zijn voor mensen die alleenstaand zijn of alleen wonen, dus for their sake hoop ik dat gauw alles weer wat meer draaglijker kan zijn. Dus don’t shoot me please?
Zeer begrijpelijk! Het zijn uitzonderlijke omstandigheden die ons inderdaad veel tijd gunnen met ons klein baby’tje.. ❤️ Ik begrijp heel goed dat dit weer moeten loslaten moeilijk is!
Ja hé, ik heb er echt wel schrik voor, maar aan de andere kant ben ik ook wel blij met wat ik al gekregen heb.
Ik vind dit eigenlijk ook wel fijn hoor. Ik mis ook niet echt iemand al zijn er wel een paar mensen die ik toch graag nog eens wil zien maar het hoeft niet per se nu. Ik kan nog wel even verder via Whatsapp, haha 🙂
En qua werk vind ik dit ook wel fijn. Ik zie er een beetje tegen op om terug drie uur per dag kwijt te zijn aan pendelen maar ook hier zou ik eigenlijk ook mijn collega’s nog wel eens willen zien voor ik moet bevallen (moet wel lukken denk ik als er in september geen nieuwe lockdown komt :p).
Drie uur? Amai das echt wel veel, dat zou ik er persoonlijk niet voor over hebben. Maar wie weet kun je wel schuiven op je werk? Ik verlang ook wel om de collega’s nog eens te zien, maar als online coach zag ik ze sowieso maar 1 x per maand dus op zich ben ik het ook wel gewoon ze niet zo vaak te zien.
Iik kan mij goed vinden in onze bubbel. Veel is er niet veel veranderd voor ons… enkel minder contact met vrienden, die ik ook wel eens mis, maar dat valt heel erg goed mee. Nog maar te zwijgen van het hebben van veel meer vrije tijd… daar heb ik echt al van genoten.
Ja, dat snap ik zeker! Het zal echt aanpassen worden eens die bubbel weer doorprikt wordt 🙁
Gek is dat he? Lijkt me ook zeker fijn om zoveel thuis te zijn met je gezin. Wij hadden wel wat meer tijd, maar hebben beide gewoon doorgewerkt. Het liefste had ik nog meer tijd gehad. Lekker cocoonen <3
Ja, exact!
Ik heb geen kind en ik wil ook wel nog wat bubbelen 🙂 al is het maar voor mijn kat haha.
Vanaf 8 juni wordt telewerk hier ook verminderd en dat hoeft voor mij ook nog niet direct. Ik voel dat gemis voor anderen ook niet superhard en ik heb zo het gevoel dat daar al eens de stempel “asociaal” wordt opgeplakt. Het is een perceptie hè, maar het is alsof missen moet.
Voorlopig probeer ik nog te genieten van die bubbel in goed weer, ik hoop jij ook!
Oh ja, ik snap je volledig. Wat jammer dat daar meteen een stempel op gekleefd wordt (maar dat gevoel heb ik dus vaak ook wel). Laten we samen maar nog even genieten van onze bubbel inderdaad 😀
Ohh ik heb je artikel gelezen alsof ik het zelf heb geschreven. Ik voel me precies zo .. Ook mijn kindje gaat, wanneer ik straks weer ga werken, naar de opvang. Voor het eerst. Dit is voor mij vanaf 2 juni want om een of andere reden denken ze dan dat alles weer kan zoals het was voor corona. Ik vind dit echt heel erg, ookal werk ik geen volle week. Ik voel me zo’n egoist als ik er op die manier over denk maar ik ga mijn ‘bubbel’ gewoon echt missen. Dus wat jij zegt over die bubbel voel ik net zo, helaas ..
Oh, ik snap je dus 100%! Stiekem blij dat ik niet de enige ben.. En zeker als je kindje voor het eerst naar de opvang moet, dat is dan nog een stuk intenser.. Je bent zeker geen egoïst maar gewoon een persoon van vlees en bloed met gevoelens! Ik hoop echt dat het voor je meevalt, en dat je snel je draai vindt!
Ik begrijp dat maar al te goed. En ik heb geeneens een baby.
Maar er zijn aspecten aan deze coronacrisis die voor mij ook gewoon voor altijd zouden mogen blijven duren. Die bubbel, ja, als mijn “uitgebreide” gezin in mijn bubbel mag (mijn uit-huis-wonende kinderen en kleinkinderen). Het compleet wegvallen van sociale verplichtingen. De rust en de stilte. Het rustige verkeer.
Maar sommige dingen zijn alweer aan het terugkeren naar normaal…
Ja, inderdaad! En daar heb ik ook zo wat schrik voor want ik vind het erg fijn hoe alles nu zowat voorbij zweeft nu. Ik ben bang om ook weer in die drukte te gaan belanden. Maar vooral dus ook die samentijd moet opgeven.