Onlangs deed ik een oproep voor mijn nieuwe rubriek Blogbabbels waarin ik graag de bloggers aan het woord laat. Wie schuilt er achter die bloggers? Hoe staan ze in het leven? Wat is hun grootste droom? Hoe ziet een perfecte dag eruit? Je leest het allemaal hier!
Elke woensdag kun je een uniek interview lezen met een blogger. Vandaag is Anne van Saturn9’s World aan het woord. Anne heeft enkele jaren meer op de teller maar dat zou je helemaal niet zeggen. Ze is heel jong van geest en kan iedereen boeien met haar posts die gaan over haar creatieve uitspattingen of persoonlijke inzichten.
GEWOONTES
Heb je rare gewoontes?
Ik ruim mijn keuken altijd op van de ene kant naar de andere. Er staat rommel en vuile afwas, ik maak de afwasmachine leeg en zet alles op het aanrecht (afwasmachine staat niet in de keuken zelf dus da’s veel over- en weer lopen). Als alles volstaat, begin ik aan de linkerkant (vuile vaat) en ruim zo systematisch op naar de rechterkant. Ik vind het geestig om te zien hoe het zo van rommel naar proper gaat.
Wat is het eerste dat je ‘s ochtends doet als je opstaat?
Naar het toilet gaan, lenzen insteken en koffie drinken. Ik hoef die koffie zelf niet te zetten.
Wat zijn je hobby’s?
Naaien, haken, breien, kruissteek, bloggen, reizen, fietsen, lezen…
Welke series kijk je?
Vreemd genoeg slaag ik er in deze corona-tijd niet in om naar iets te kijken. Heel vreemd. Is het omdat het beter weer is? Ik zou wel graag naar Casa de Papel kijken (seizoen 4, ik vond de eersdere de max), naar Chernobyl, en Unorthodox staat ook in mijn wachtlijst. Nu het weer opnieuw slecht is, heb ik me een beetje in nesten gewerkt en nogal veel beloofd, dus ben ik hele dagen bezig met vanalles te naaien.
Hoe ziet een perfecte dag voor jou eruit?
Een perfecte dag begint voor mij met koffie, het is heerlijk weer met niet al te veel wind, ik kan een fijn fietstochtje doen, en een mooi kleedje naaien voor één van mijn kleindochters. ’s Avonds hoef ik niet te koken maar is er wel iets lekkers om te eten.
Geloof je in ware liefde?
Ja. Je moet ze alleen weten te vinden. En je hebt er geen verdienste aan of je ze al dan niet vindt.
Hoe laad jij je op? Waar is je happy place?
Ik laad mezelf op in rust en stilte. Geen lawaai. Het stof in mijn hoofd laten zakken, en daarvoor moet het rustig zijn. Mijn happy place is thuis. Waar ik nu zit, in mijn zetel.
OVER JEZELF
Leef je een betekenisvol leven?
Goh. Da’s wel een moeilijke. Ik leid momenteel een heel rustig leven, en dat vind ik voor mezelf betekenisvol. Ik weet dat ik veel beteken voor mijn kinderen, voor mijn kleinkinderen, mijn partner… in mijn eigen microbubbel leid ik een betekenisvol leven ja.
Ben je gelukkig?
Ja. Ik heb alles wat ik hebben moet. Ik heb een prachtig gezin, waar ik enorm tevreden mee ben. En dat is echt wel het allerbelangrijkste voor mij.
Waar zie je jezelf binnen 5 jaar? Wat is er anders?
Ik heb geen idee. Ik heb echt geen idee. Ondanks mijn leeftijd zit ik momenteel in een periode waarin ik mijn toekomst echt niet klaar zie. Ik wacht dus af, laat de dingen op mij afkomen en zie wel wat er gebeurt.
Wat is je grootste droom?
Mijn kleine grootste droom is een camper kopen en daar héél vaak mee op uit trekken. Mijn grote grootste droom (maar die is niet volledig compatibel met die kleine, ik geef het toe) is een handwerkwinkel openen. Een gezellige, warme winkel waar je stofjes en fournituren kan kopen, maar waar ook vanalles gaande is. Ik heb een paar naaimachines, en je kan bij mij op je gemakje komen naaien met een kop koffie en een taartje en een babbel erbij. Er zijn workshops. Er is plaats voor pop-ups van bevriende zelfstandigen en die lekkere taart kan je dan ook kopen om mee te nemen naar huis, je kan al eens je haar laten knippen, en zo heb ik nog wel wat zotte ideeën.
Waar ben je het meeste trots op?
Het antwoord van de meeste moeders op deze vraag: mijn kinderen. Echt. Wat is dat een stel fantastische volwassenen geworden.
Kun je een gênant verhaal over jezelf vertellen?
Ik heb honderdduust verhalen over vallen met de fiets. Heel vaak in bijna stilstand omverkukelen. Verschrikkelijk gênant vind ik dat. Een keer op het Antwerpenplein aan de Dampoort, aaaargh. Had me toch meer bezeerd dan ik dacht. En had het in die periode ook mentaal zo lastig, dat ik na aankomst op het werk gewoon een kwartier heb zitten blèten van ellende. En een keer aan de Berlindekapel in Laarne, met een meneer vlakbij op een bankje, toen ik niet van mijn koersfiets geraakte en omviel. Ik zit hier weer tranen te lachen als ik eraan terugdenk, man man. Schaamtelijk. Te voet kan ook hoor. Ik struikelde eens over een borduur in de Kortrijksesteenweg. Toink, tegen de grond. Fak. Gênant. Een jaar geleden? Minstens. Misschien wel 2. Het litteken op mijn been is nog niet weg. Mega-schaafwonde. Zucht.
RANDOM
Wat is het gekste dat je ooit gedaan hebt?
Misschien wel dit: gestopt met werken als bediende, en gestart als zelfstandige, om thuis zelf voor mijn kinderen te kunnen zorgen. Ik kon het niet, mijn 3 maanden oude dochter afgeven aan een kinderverzorgster. Het is moeilijk geweest, veel verdiende ik niet (net genoeg toen om onze lening van het huis te betalen), maar oh wat heb ik daar nooit spijt van gehad.
Wat is dat ene ding waar je niet zonder kan leven?
Ding. Mijn bril. Ik zou zeggen lenzen, maar zonder lenzen zou ik kunnen leven, als ik mijn bril nog heb. Mijn bril dus.
Welke laatste woorden zou je kiezen?
Ik zie u graag.
Hoe denk je dat de wereld zal veranderen in 10 jaar? 50 jaar? 100 jaar?
Ik zie het eigenlijk allemaal nogal zwart in. Klimaatverandering die zeker niet positief zal zijn, vervuiling, heel deze corona-toestand nu die zeker zijn gevolgen zal hebben… ik hoop dat onze kinderen en kleinkinderen een wereld zullen hebben waarop ze goed kunnen leven, maar ik vrees er een beetje voor. Er zal veel moeten veranderen, te beginnend bij de mentaliteit van de mensen. Voor de rest waag ik me niet aan voorspellingen 🙂
Hoe ziet jouw perfecte partner eruit?
Mmmmm. Mijn perfecte partner hoeft er niet uit te zien. Mijn perfecte partner bestaat eigenlijk gewoon ook niet. Mijn perfecte partner is diegene die met mij en al mijn irritante eigenschappen kan leven, en dat kan Meneertje Mertens perfect. Ik vraag me soms af hoe hij het doet. Ik erger me aan het lawaai dat hij maakt, maar ik mag het meest ergerlijke lawaai maken (mijn naaimachines in de woonkamer! Patroonpapier dat megaluid ritselt! Ik zou hem wurgen, moest hij het doen, maar hij verdraagt het) en hij heeft daar niks geen last van. Akkoord, hij is soms een beetje (hum) opvliegend en flapuit en licht ontvlambaar, maar ach, wat is hij mijn rots in de branding, altijd bij mij als het moeilijk gaat. Soms niet wetend wat te zeggen, maar toch altijd daar. Mijn partner hoeft niet perfect te zijn, zolang hij maar altijd loyaal aan mijn zij staat.
WAT ANNE HET MEESTE INSPIREERT
Inspiratie inspireert me. Is dat vreemd? Niet echt. Ik leg het uit. Als je als blogger stilvalt, is het erg moeilijk om opnieuw op te starten. Je begint teveel te denken, vindt alles te triviaal, denkt: wie heeft daar nu iets aan? Wat gaan de mensen daarvan vinden? De oplossing is: schrijf gewoon. Doe het. Maak een begin, ook al voelt het eerst niet helemaal lekker. En probeer regelmatig te bloggen. Al schrijvende oefen je, al schrijvende kom je in de flow, al schrijvende krijg je ideeën. Soms vraagt men zich af waar je alle dagen opnieuw die inspiratie haalt, als je alle dagen blogt. Wel, die inspiratie dient zich al doende gewoon aan. Je geraakt erop geoefend, je merkt heel veel op, en je ziet overal ideeën. En als je slim bent, heb je een (eventueel digitaal) notaboekje en hou je ideeën bij. Bij mijn naaiwerk is dat ook zo. Al doende krijg ik ideeën voor het volgende. En hoe meer ik doe, hoe meer ideeën ik heb. Kleuren inspireren me ook. Het felle groen en blauw van gras en lucht. Mooie zonsopgangen: oranje, rood, paars, roze, diepblauw… heerlijk. Of de kleuren van de zee… zoveel schakeringen blauw en grijs en groen. Je gaat die niet noodzakelijk terugzien in wat ik maak, maar toch inspireren ze me.
PERSOONLIJK
Je blogt al 14 jaar en still counting. Het begon als experimentje maar je bent (gelukkig maar) blijven plakken. Wat vind je zo fijn aan de blogwereld?
Je kan altijd en soms onverwacht gelijkgestemde zielen tegenkomen in de blogwereld. Het internet is bij mij altijd een bron van vriendschappen geweest. Ik frequenteerde nieuwsgroepen, ik was lid van heel actieve mailing lists in verband met muziek (vooral Smashing Pumpkins en Crowded House) en heb daar heel wat schitterende vriendschappen aan overgehouden. Sommigen deemsterden weer weg (zoals dat met IRL vriendschappen ook gaat), sommige blijven voor altijd. Zo heb ik een Amerikaanse vriendin die ik één keer ontmoet heb in Chicago. We hopen elkaar in de toekomst nog eens te kunnen ontmoeten. Dankzij Facebook blijven we nu in contact (nadat het jaren stil was op dat front). Ik heb heel wat Nederlandse muziekmaatjes gehad. Via mijn blog ontstaan nieuwe vriendschappen, en dat vind ik eigenlijk nog het belangrijkste eraan.
Lezen je kinderen je blog? Wat vinden zij ervan?
Ja, mijn kinderen lezen mijn blog! De mannelijke helft niet (schoonzoon) tot veel minder (zoon), maar de vrouwelijke helft (dochter en schoondochter) lezen trouw en vinden het ook heel plezant. Mijn schoondochter heeft nu ook bijgedragen aan de reeks gastblogs, en mijn dochtere gaat binnenkort ook een gaststukje schrijven. Ik schrijf veel over ons leven, en ik mag ook foto’s delen, wat ik met veel plezier doe. Ik deel nu in coronatijd ook vaak foto’s die mijn dochter maakt. Die foto’s deel ik wel altijd in onderling overleg. Soms ik overleg niet nodig en weet ik dat het kan, over sommige dingen ga ik toch wel eens vragen of het OK is. En eigenlijk hou ik bij het schrijven wel rekening met het feit dat zij meelezen, en ook mijn stiefvader (die dan voorleest aan mijn moeder en foto’s aan haar toont, hij is 80 jaar en zij 85) en mijn Meneertje Mertens.
Je bent al een tijd getrouwd met meneertje Mertens, zoals je het zelf altijd zo mooi omschrijft. Wat is volgens jou het geheim van een goede relatie?
Ons huwelijk is voor ons beiden het tweede huwelijk. We hebben allebei bewust wel wat lessen getrokken uit onze vorige relatie en scheiding. De belangrijkste voor mij was: je kan iemand niet veranderen. Je moet je geliefde nemen zoals die is. En een tweede les was: blijf bezig met je relatie. Blijf bewust bezig met die relatie. Want je verzandt maar al te snel in routine, zeker als je kinderen hebt. Beschouw elkaar niet als “mama” en “papa”, beschouw elkaar als partner. Zet het belang van je partner vóór het belang van je kinderen. Het mag vreemd klinken, maar ik vind dat belangrijk. Je kinderen gaan later het huis uit, je partner toch liever niet hè. Dus vergeet elkaar niet. Bloemetjes voor moederdag zijn niet belangrijk. Huwelijksverjaardagen zijn niet belangrijk. Wel belangrijk is dat je ten allen tijde loyaal naast elkaar staat.
In 2016 is je eerste kleinkindje geboren, Lili. Nu ik zelf moeder ben, ben ik eigenlijk kei benieuwd naar hoe het voelt om oma te worden. Hoe voelde dat voor jou? Was dat heel speciaal?
Grootmoeder worden is heel speciaal ja. Je hebt het gevoel dat je die kinderen intenser graag ziet dan je eigen kinderen. En tegelijk is het ook makkelijker, want je hebt niet de dagelijkse (én nachtelijke) zorg. Je bent precies nog trotser op je kleinkinderen dan je al bent op je kinderen. Die kleintjes zijn echt mijn oogappeltjes en ik heb er enorm veel plezier aan. Lili was goed een half jaar toen ik ziek werd, en op dat moment dat ik besefte wat er loos was, heb ik nog het hardst zitten wenen om haar. Ik wilde haar zien opgroeien! Onze tweede kleindochter, Pipa, is na 7 maand zwangerschap geboren, na een paar angstwekkende weken. Dat is één van de ergste dingen die ik meegemaakt heb: tegelijkertijd die zorg om mijn dochter, om dat kleine hummeltje in haar buik… doodsbenauwd ben ik geweest. Ik wilde hen niet verliezen! Doemvoorstellingen in mijn hoofd van mijn schoonzoon alleen met de oudste, of met een prematuurtje erbij en mijn dochter… vreselijk. Maar alles is uiteindelijk goed gekomen 🙂
Je hebt er de laatste jaren toch een paar pittige jaren op zitten. Er was borstkanker bij je vastgesteld, intussen zit je al een tweetal jaar in remissie. Ik kan me niet voorstellen welke weg je intussen afgelegd hebt. Die onzekerheid alleen al, lijkt me heel zwaar. Hoe gaat het met je? Heb je nu wat rust in je hoofd?
Het is lente, en nu gaat het weer vrij goed. In het voorjaar en de zomer kan ik er altijd wat beter tegen, en pieker ik wat minder. In de donkerste maanden van de winter kan ik het erg moeilijk hebben. Alles gaat goed met me, maar de onzekerheid blijft. De aanloop naar elke controle, en die zijn nog steeds frequent, is telkens weer stressen. Omdat ik er ervaring mee heb dat een “routinecontrole” ineens beangstigende dingen oplevert. Dat ik een gezwel had in mijn borst, heb ik zelf vastgesteld, maar tijdens de onderzoeken daarna kwam aan het licht dat er een uitzaaiing was in een ruggenwervel. Hoe die daar gekomen is, niemand die het kon zeggen, want de klieren in mijn oksel waren schoon. Die “plek” is nu weg, net als het gezwel, maar zorgt wel voor een extra onzekere factor. En ook dat ik nog heel regelmatig onderzoeken onderga.
Intussen was je ook je job kwijt en dacht je erover na om niet meer te werken. Op zich vind ik het een mooie beslissing om te doen wat het beste is voor jou en niet wat de maatschappij je opdringt. Voelt die keuze nog steeds goed aan?
Tijdens mijn ziekteperiode hield de vzw waar ik werkte op met bestaan, omdat de subsidies stopgezet werden. Na mijn ziekteperiode kreeg ik dus mijn ontslag, en was er een lange opzegperiode. Tijdens die opzegperiode volgde ik outplacement, en solliciteerde ik hier en daar. Eigenlijk dacht ik dat ik voor het einde van mijn opzegperiode wel werk zou hebben, maar zo vlot verloopt dat allemaal niet. Ik zit een beetje vast in een mentale lockdown… heb geen idee welke richting ik uit moet, zit vast in fysieke beperkingen en de bijwerkingen die ik heb van de pillen die ik moet nemen. Dus momenteel ben ik nog steeds niet opnieuw aan de slag, en probeer ik mentaal tot rust te komen om van daaruit weer verder te kunnen. Zeker is wel dat ik niet meekan in de ratrace van deze maatschappij, druk-druk-druk is niet aan mij besteed, dan ga ik kopje onder.
Wat is jouw ultieme tip om je mental health te bewaken?
Ik vind dat iets heel persoonlijks, omdat je mental health ook afhangt van hoe je persoonlijk in elkaar zit. Ben je extravert? Introvert? Hoe ga je om met prikkels? Waardoor raak je overprikkeld? Haal je energie uit gezelschap of alleen zijn? Kan je tegen lawaai? Ik ben een uitgesproken introvert met een aantal extraverte trekjes, en ben hypersensitief. Mijn manier om mijn mentale gezondheid te bewaken is tijd alleen hebben, stilte, en een lege agenda. In deze coronatijden is dat net iets makkelijker dan anders!
Heb je nog vragen voor Anne? Stel ze gerust in de comment!
Oh seg, dit vind ik echt een keitof en inspirerend (ja echt) interview! Mooi om dat stukje over inspiratie te lezen en ook wel herkenbaar en heel tof om Anne zo te leren kennen! Lijkt me een fijn mens 🙂 Ik volgde haar blog maar ben dan van Bloglovin’ naar Feedly gegaan en ben hem zo een beetje uit ’t oog verloren. Ik ga haar terug lezen!
Maar seg, Irene, zo’n lieve reactie, ik word er helemaal warm van 🙂